فهرست محتوا
دوربین‌های بدون آینه به عنوان یک دسته از دوربین‌های دیجیتال شناخته می‌شوند که در مقایسه با دوربین‌های DSLR، از سیستم آینه استفاده نمی‌کنند و در حال حاضر به عنوان رقیب جدی برای این نوع دوربین‌ها محسوب می‌شوند.
تمام تلاش‌هایی که در طول تاریخ برای بهبود دوربین‌های عکاسی انجام شده است، در واقع به یک هدف مشخص متمرکز بوده است: بهبود تجربه‌ی بصری عکاس و نزدیک ساختن تصویر ثبت شده توسط دوربین به تجربه‌ی واقعی او از دیدن منظره‌ی زنده با چشمان خودش. این تجربه شامل دیدن واقعیت رنگ‌ها، نور و تمامی جزئیاتی است که عکاس با چشمان خود می‌بیند.
از صفحه‌ی شیشه‌ای تا آینه
در ابتدای تاریخ دوربین‌ها، استفاده از فیلم برای ثبت تصاویر رایج نبود. در آغاز، از صفحات شیشه‌ای یا فلزی با پوششی حساس به نور استفاده می‌شد تا تصاویر ضبط شوند. این صفحات شیشه‌ای یا فلزی که حاوی مایع حساس به نور بودند، در پشت لنز دوربین قرار می‌گرفتند. البته قبل از قرار دادن صفحه در مکان مناسب خود، عکاس با استفاده از دریچه دوربین، صحنه مورد نظر خود را کادربندی می‌کرد و سپس صفحه را در مکان خود قرار می‌داد.
برای افزایش سرعت فرآیند عکاسی، تولیدکنندگان دوربین‌های عکاسی به دوربین‌ها لنز دوم در نزدیکی لنز اصلی اضافه کردند. با استفاده از این لنز دوم، عکاسان می‌توانستند فوکوس و کادربندی را بدون نیاز به جابجایی صفحه شیشه‌ای یا فلزی انجام دهند.
استفاده از لنزهای جانبی، اگرچه به طور تقریبی اطلاعاتی نزدیک به لنز اصلی را به تصویربردار ارائه می‌داد، اما کاربردهای آن به اندازه‌ای مفید بود که تا به امروز همچنان از این لنزها در فیلمبرداری و عکاسی استفاده می‌شود. لنز دوم که به فاصله یاب یا Rangefinder معروف است، اکنون بسیار شناخته شده است. با استفاده از فاصله یاب، تصویربرداران می‌توانند اطلاعات کاربردی بسیاری را کسب کنند، اما مهم‌ترین آنها، سنجش دقیق فاصله بین دوربین و سوژه است. این امکان به آنها کمک می‌کند تا فوکوس را به صورت دقیق‌تری تنظیم کنند.
در اوایل قرن بیستم، اضافه شدن آینه به دوربین‌های عکاسی، منجر به ایجاد دو نوع دوربین جدید در بازار شد. نوع اول دوربین‌هایی بودند که با لنز دوگانه تجهیز شده بودند. این دوربین‌ها با استفاده از آینه، تصویری که از لنز بالایی گرفته شده بود را روی یک نمایشگر نیمه شفاف در روی دوربین بازتاب می‌دادند و به کاربر امکان مشاهده منظره را می‌دادند. لنز دوم که در زیر لنز بالایی قرار داشت، مسئول ارسال نور به فیلم بعد از باز شدن شاتر بود. تغییراتی که روی لنز بالایی اعمال می‌شد، برای فوکوس روی لنز دوم نیز اعمال می‌شد.
نوع دوم دوربین‌هایی که با افزودن آینه به وجود آمدند، ساختاری مشابه دوربین‌های DSLR (Digital Single Lens Reflex) کنونی داشتند. در این طراحی، آینه بین لنز و فیلم قرار می‌گیرد. در حالت عدم فشرده شدن دکمه شاتر، آینه در جایی قرار دارد که تصویری که از لنز دریافت می‌شود را به منظره‌یاب در پشت دوربین منعکس می‌کند. اما هنگامی که دکمه شاتر فشرده می‌شود، آینه به بالا می‌رود و نور از لنز با فیلم تماس می‌یابد. این دوربین‌ها که از وجود فیلم برای ضبط تصویر با این ساختار استفاده می‌کنند، به عنوان دوربین‌های SLR (Single Lens Reflex) شناخته می‌شوند. یکی از مزایای این طراحی، علاوه بر مشاهده منظره از طریق لنز اصلی، کوچکتر بودن اندازه نهایی دوربین است.
طراحی مذکور، که به نوعی می‌توان آن را به عنوان محبوب‌ترین نمونه در دوربین‌های عکاسی تلقی کرد، پس از ظهور صنعت دیجیتال، با جایگزینی سنسور دیجیتال به جای فیلم، بهبود یافت، اما ساختار دوربین به طور قابل توجهی تغییر نکرد. نتیجه این تغییرات، دوربین‌های DSLR امروزی است. با پیشرفت فناوری و توسعه دوربین‌های DSLR، نوع دیگری از دوربین‌ها با نام بدون آینه نیز به وجود آمدند.
از آینه تا ال‌سی‌دی
دوربین‌های بدون آینه ساختاری شبیه به دوربین‌های کامپکت یا Point and Shoot دارند. در این دوربین‌ها، لنز مستقیماً در جلوی شاتر و سنسور قرار می‌گیرد. با استفاده از این طراحی، مشکل نمایش منظره روبروی دوربین نیز به حداقل می‌رسد، به گونه‌ای که نور پس از برخورد با سنسور دوربین روی یک صفحه نمایش ال‌سی‌دی به کاربر نمایش داده می‌شود.
استفاده از نمایشگر ال‌سی‌دی در پشت دوربین به کاربران امکان کادربندی و ثبت تصویر را می‌دهد. اما به دلیل کیفیت پایین‌تر لنز، سنسور و ال‌سی‌دی های استفاده شده در دوربین‌های این نوع، دوربین‌های Point and Shoot به اندازه کافی جدی گرفته نشدند و دوربین‌های DSLR همچنان به عنوان گزینه‌ای اصلی برای تصویربرداری استفاده می‌شدند. با پیشرفت فناوری و کاهش قیمت‌ها، تولیدکنندگان اقدام به استفاده از سنسور، لنز و ال‌سی‌دی‌های قدرتمندتر کردند که در واقع توانایی دوربین‌های بدون آینه را برای جایگزینی دوربین‌های DSLR نشان دادند.
